Rozdział 2: So close to touchin' hell

Akim

- To było żałosne! – prychnął jeden z żołnierzy – trenerów widząc walkę między mną, a Talą. – Jeszcze raz i tym razem radzę bardziej się przyłożyć!

Po tym komentarzu wszystkie ruchy wykonaliśmy jak zawsze. Znowu załadowaliśmy nasze dyski, znowu przyjęliśmy pozycję to wystrzału nazywaną też czasami pozycją bojową. Znowu odliczyliśmy od trzech. I z tym samym dennym okrzykiem

- Let it riiiippp! – znowu wystrzeliliśmy nasze dyski z jak największą siłą do kamiennego, wgłębienia w posadzce.

Gra zaczęła się na nowo.

- Co z tobą Akim? – Tala podniósł wzrok znad stadionu na mnie. Nie trzeba dużego intelektu, by zauważyć, że Hydra radziła sobie gorzej od Wolborg, która zyskiwała wyraźną przewagę. Chyba wciąż nie pozbierałam się do końca po ostatnim…

Zacisnęłam zęby potrząsając lekko głową. Nie mogę tak wciąż myśleć. Jeśli będę się nad tym rozwarstwiać to tym bardziej przegram. Lepiej… Lepiej skupić się na walce i po prostu grać dalej. Jak zwykle.

Ciemno fioletowy bey uderzył w srebrną przeciwniczkę wysyłając ją odlotem do krawędzi areny… Ta jednak wciąż się kręciła. Szlag, … za słabo, za mało siły włożonej w atak. Będzie kontratakował.

- Wolborg!

- Hydra!

Tuman kurzu wzbił się w górę, gdy nasze bestie spotkały się gdzieś tam w dole. Nie wiem, który dysk pierwszy się zatrzymał. Pył opadł dopiero chwilę po fakcie, a szkoda… Ciekawiło mnie czy dam radę w końcu pokonać drugiego w tabeli.

Przytrzymując dłonie na kolanach próbowałam uspokoić ciężki oddech. Ślina zaczynała  zbierać się w kąciku ust. Wytarłam ją wierzchem dłoni przy okazji rozmazując cienkie strużki krwi z kostek poranionych przez wcześniejszy trening ciągłych wystrzałów i innych.

Trener prawi niedostrzegalnie skinął głową, najwyraźniej zadowolony z naszej bitwy. Pff, kogo ja próbuję przekonać…

- Dobra robota jak na was, ale obaj musicie jeszcze długo nad sobą pracować. – yhm, a ty się w rzyć pocałuj dziadzie. – Jeszcze raz!

Taka sytuacja nie była nowością. Bo czy oni kiedykolwiek byli zadowoleni? W każdym razie nigdy ze mnie.

Zastanawiające było, że zwykle o tej porze krew polałaby się co najmniej raz, zgonów też póki co nie było. Borys i żołnierscy przydupasy muszą być w diabelnie dobrym nastroju… Jak na nich.

- 3, 2, 1

- Let it rip!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~-----------------------~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Psiakrew, który to już raz toczymy ten bezsens zwany bitwą treningową? Straciłam rachubę gdzieś przy dwudziestym dziewiątym, czy trzydziestym wystrzale. Tak szczerze mam dość już od początku, wszyscy mają dość, ale jednak nikt nie może przestać. Jakby na to nie patrzeć to właśnie wyniszczające treningi są na szczycie listy z cyklu najczęstsze przyczyny zgonów.

- Akim. – Ivanov wyrwał mnie z rozmyślań, a ja przyłapałam się na tym, że bawię się kruczerem z naładowanym beyem. Co myślał, że mam zamiar kogoś zastrzelić? Jego? Ogólnie myśl całkiem kusząca, ale akurat on nie jest główną partią na cel. – Wracajmy lepiej do treningu.

Zawsze, zawsze to samo, ta sama żmudna rutyna. Znowu, znowu i znowu aż do porzygu. Naprawdę nie mam nic do samego beyblade, ale coś takiego dzień w dzień naprawdę może je obrzydzić.

Z charakterystycznym odgłosem oba dyski zderzyły się w wyżłobionej misie, wznosząc syfy leżące na dnie. No bo po co trochę posprzątać?

Ruch w górnej części pomieszczenia zwrócił moją uwagę. Kątem oka zauważyłam jak zza zaciemnionych okien biura świecą dwa małe, czerwone kropki. Balkov…

- Wolborg atakuj! – krzyk rudego przeciwnika ponownie skupił mnie na tym, co działo się przede mną.

- Unik! – smoczyca ledwo uniknęła kolizji. Było blisko… Za blisko. – Teraz, trzygłowy strajk! – ciemno fioletowa energia otoczyła dysk, który uderzył w syntetyczną wilczycę.

Niestety dla mnie, a stety dla rudego przyjęła atak jedynie z paroma nowymi zadrapaniami. Chłopak odetchnął z ulgą.

- Coś twojej jaszczurce dzisiaj nie idzie.

- Ja ci dam jaszczurkę. – sapnęła bardziej do siebie niż do mnie. Bo on przecież i tak by nie usłyszał.

- Odepchnij ją! – jego dysk błyskawicznie wykonał jakiś dziwaczny przechył w dół, a później wzwyż i oba beye wzbiły się odlatując do przeciwległych krańców areny. Hydra uderzyła o glinianą ścianę. Przynajmniej nie przestała się kręcić… Jeszcze…

Zaklęłam pod nosem trzymając się za głowę, w której już wcześniej kotłował się jakiś tępy ból, a teraz jeszcze obraz przed oczami zaczął się rozwarstwiać.

- Nowy ruch, co?

- Wiedziałem, że ci się spodoba. – mruknął z humorem. Wiem, że nie miał złych intencji czy coś, ale jakoś mnie to specjalnie nie bawiło. Skoro jest kolejna taktyka to znowu trzeba będzie obserwować, wyciągać wnioski, przeciwdziałać. Innymi słowy – kolejna dawka bzdurnej harówy.

Nie jest dobrze… Smok ledwo zipie, a mi zaczyna się świat zamazywać w pewnych miejscach… Na nogach też praktycznie … nie mogę ustać twardo w pionie.

- To już granica, prawda? Nie możesz nawet stać wyprostowana… Może czas się poddać? – A może się łaskawie zamkniesz?

Jedno jednak muszę przyznać… Muszę to zakończyć, póki jeszcze mam … obie mamy siłę… Jeszcze tylko jeden atak… I dadzą mi w końcu łaskawie zemdleć albo… Nie wiem… Nie chcę wiedzieć…

- Zakończmy to! – z rykiem czarny smok pojawił się gotowy do ataku.

- Wolborg! – mrożące krew wycie wilka rozległo się w całej szkoleniowej, gdy śnieżna dama stanęła naprzeciw.

- Jazda!

- Atakuj!

Dwie bestie ruszyły na siebie.

- Trzygłowy strajk! – zdążyłam jeszcze wrzasnąć, zanim ból w nogach stał się naprawdę nieznośny.

Proszę … wytrzymaj…

~~~~~~~~

Trzecia osoba

Niecałą sekundę przed zderzeniem cała energia odeszła, a smok z przejmującym warknięciem wrócił do dysku.

- He? – Tala nie mógł pojąć dlaczego Akima nagle naszło na odwoływanie bestii. To nie miało sensu, chyba, że … to nie było zamierzone posunięcie.

Srebrnawy bey nie mógł spowolnić. Z impetem uderzył przeciwnika odbijając go do stóp właścicielki.

- Irvinov? – przeniósł wzrok z areny na drugiego rudzielca kurczowo trzymającego ręce przy ramionach jakby chciała się ogrzać. Spazmatyczne drgawki na ciele były za dobrze widoczne jak na oddzielającą ich odległość.

Ivanov ominął wyżłobienie stając po drugiej stronie tuż przy dziewczynie, gdy zsunęła się na kolana łapiąc gwałtownie powietrze z przymkniętymi oczami. Cała w kropelkach potu, spadających poprzez drgnięcia, skurczyła się jak po oberwaniu w żołądek  jakby to miało pomóc w odzyskaniu tchu. Wyciągnął do niej rękę, aby w razie czego powstrzymać ją od ujawnienia się, ale szybko strąciła jego dłoń.

- Nie… ruszaj… - wycharczała na krótkich wydechach, ledwo podnosząc powieki.

Cofnął się o krok wypuszczając nieco sfrustrowany i przygnębiający oddech. Naprawdę w pewnych kwestiach potrafiła być cholernie uparta. Jednak nie dawał mu spokoju jej stan. Pociła się naprawdę źle, a drgawki nie ustawały. Czyżby to właśnie osiągnęła swój limit?

Zerknął w górę na zaciemnione szyby nad nimi nie widząc w nich niczego.

Zaklął szpetnie pod nosem.

Nie chciał wpadać w panikę.

Jak na bioniczny eksperyment średnio mu wychodziło.

- Co to miało znaczyć, do cholery! – wściekły głos poniósł się echem po ścianach. Chłopak nie musiał, lecz spojrzał wprost na rozjuszonego Balkova. – To był twój najgorszy występ ze wszystkich Irvinov! Jeszcze nigdy nie widziałem czegoś tak żałosnego!!!

Ruda ni to syknęła, ni to jęknęła próbując podnieść i skierować głowę na znienawidzonego przezeń człowieka.

Z okropnym gardłowym warkotem ręka Borysa sięgnęła pod płaszcz wyciągając zwinięty bicz.

- Panie!

- Z drogi Ivanov! – odepchnął go daleko za siebie zbliżając się do skurczonej figury.

- nieco później –

Odgłos uderzenia poniósł się pogłosem po całym obskurnym korytarzu.

- Co, do diabła, jest z tobą nie tak!?

Kolejny krótki krzyk oraz zderzenie ze ścianą.

Świst bata.

- Odpowiedź mi! Przecież nie jesteś niemową! – mężczyzna podniósł zmaltretowane ciało za włosy, tak, że twarze były na równym poziomie.

Osóbka skrzywiła się z bólu patrząc swoimi brązowymi oczami pusto prosto w czerwone punkty. Zakrwawione wargi zwarły się w jedną poziomą linię. Jak zwykle niepokorny. To najbardziej denerwowało Borysa. Inni, przerażeni, ukazywali uległość i to mu odpowiadało, uwielbiał mieć te świadomość, że to jego się bali. Nawet spojrzenia pełne, praktycznie dorosłej, zawiści dawały mu wręcz dziką satysfakcję. Wiedział, że ma władzę. Ale ta mała pokraka niczego takiego nie robiła! NICZEGO! Czuł się źle ze świadomością braku jakiejkolwiek kontroli i to doprowadzało go do szaleństwa! Chciał zobaczyć, że się go bał, że go nienawidzi! Jeden wyjątek może doprowadzić do upadku Biovoltu jeśli tylko zyska uznanie reszty podopiecznych opactwa.  A zachowanie Irvinova, może nie tak wyraźnie, ale oddziaływało na te bachory!

O nie! Póki żyje nie pozwoli na coś takiego!

- Nauczę cie szacunku do starszych gówniarzu! – bicz błyskawicznie owinął się wokół szyi zakrwawionego dzieciaka. Puścił włosy i obiema rękami zacisnął obręcze.

Oczy rudzielca momentalnie się rozszerzyły. Zaczęło mu brakować tlenu. Próbował poluzować ucisk na gardle. Z piersi chrapliwie uchodziło powietrze.

Balkova przepełniała dzika euforia. Nareszcie! Nareszcie był pewny swojej dominacji nad Irvinowem!

- Borys! – Tala wrzasnął raz jeszcze, wciąż próbując zatrzymać tortury.

- Co!? – warknął luzując odrobinę bat dając szansę Akimowi na złapanie kilku spazmatycznych oddechów.

- Jestem … jestem pewny, że jest chory … czy coś… Mało ostatnio jadł … pewnie dlatego osłabł. – wiedział, że gatka wymyślona na poczekaniu może mieć odwrotny skutek do zamierzonego. Lecz musiał zaryzykować, inaczej…

- Hmm… - usunął skórzane kleszcze z krwawiącej szyi omdlałej postaci. – Dobrze, więc… Najwyższy czas ulepszyć jego organizm – chłopakowi nie spodobał się nagle spokojny ton trenera – ale najpierw musi go względnie poskładać dział medyczny. – przerzucił zemdlone ciało przez ramię i odszedł.

Tala patrzył za oddalającą się figurą niepewny, co dalej. Cząstka jego świadomości chciała podbiec, uderzyć kata i wyrwać Akima, może i nawet napluć w twarz dziadowi. Zabrać rudą jak najszybciej, jak najdalej. Lecz i odezwała się w nim ta druga cząstka. Strach, ale nie ten pierwotny strach tłamszący ruchy, dławiący oddech i tłumiący trzeźwe myślenie. Tylko bardziej lęk o własną skórę. Właśnie tego nauczyło opactwo ich wszystkich, wpierw są swoje interesy później reszty. (Co dziewczyna chyba ostatnio zapomniała.) A z resztą gdyby jakimś cudem się udało, to jakie później by mieli szansę na cokolwiek?

Ta chwila zanim Ivanov doszedł do jakiegoś składu to postać zdążyła zniknąć w ciemności korytarza.

A on jedynie mógł teraz wściekle się miotać, przeklinać wszystko i wszystkich. Od samego Voltaira i Balkova zaczynając, na własnym tchórzostwie kończąc.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~-----------------------------~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Po niespełna dwóch godzinach walki o utrzymanie Akima przy życiu dział medyczny mógł się nareszcie odstresować. Pan Balkov rzadko przejawiał jakiekolwiek zainteresowanie zdrowiem podopiecznych. Ale ten mały stanowił jeden z nielicznych wyjątków. Cały personel domyślił się, że  jeśli młody umrze to pracodawca mógłby ich wszystkich w najlepszym przypadku zwolnić. Z ulgą przyjęto wiadomość, że dzieciak żyje.

- To co? Szklaneczka?

- Nawet dwie!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~----------------------------------~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Akim

Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik

Irytujące…

Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik

Czy zawsze jak śpię to musi mnie coś obudzić?

Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik

Cholera

Pik, pik, pik, pik, pik, pik, pik

Hmm, zobaczmy… Większość ciała w bandażach, całkiem świerzych zresztą. Mieli niedawno dostawę?

- Hydra…

- Jestem. – dobra, lojalna bestia. Przynajmniej jej mi nie odebrali.

- Wkurzyłam go.

- A żałujesz?

- Tylko tego, że nie splunęłam mu między oczy. – mruknęłam, tępo wpatrując się w jarzeniówkę na suficie. Ręka bezwiednie powędrowała na gardło. – Trzydziesta siódma.

- Co?

- Blizna. Stworzona przez Balkova i jego bat.

- … Przepraszam… Gdybym tylko…

- To nie twoja wina.

Cisza, przerywana jedynie dźwiękiem maszynerii szpitalnej. Zabawne, … część medyczna w opactwie jest jedną z najlepiej wyposażonych i najbardziej znienawidzonych. Bo budząc się w niej wiesz, że koszmar trwa dalej.

- Mam ochotę rozszarpać tego skurwysyna na strzępy.

- Jak tylko się wyliże, to chętnie ci pomogę. – ziewnęłam przeciągle. - A teraz daj mi jeszcze pospać póki mam okazję.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~--------------------------~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

- nieokreślony czas później –

Trzecia osoba

Kadra laborantów razem z Borysem zebrała się przy panelu sterowniczym. Naprzeciw nich w wielkiej tubie z zielonym płynem unosiło się drobne ciałko, do którego doczepiono kilkanaście różnych rurek z dziwną substancją.

- To co zwykle sir? Optymalna dawka?

- Owszem, zaczynajcie.

~~~~~~~~~~~~---‘’’’’’’’

Akim

Zielony

Tylko zielony

Wszędzie zielony

Zbrzydł mi zielony

A nawet nie muszę otwierać oczu, żeby wiedzieć, że znowu wpakowali mnie do tego kisielu i wbili jakiś miliard igieł, gdzieś pod skórę. Najgorzej było z szyją. Jeszcze nie zdążyła się dobrze zagoić, a tu już coś w nią pakują.

A na dodatek jest tak zimno.

Szlag by trafił tych wszystkich naukowców!

Czy oni naprawdę muszą to tak ciągnąć? Oczekują nie wiadomo czego, a przecież od początku wynik jest niezmienny – brak jakiejkolwiek reakcji organizmu… Nic, zupełne zero, lecz mimo to oni wciąż próbują. Powinni za to dostać medal za zawziętość. Wiem, co będzie później. Za kolejne niepowodzenie winą obarczą mnie, chociaż nie mam żadnego wpływu na wyniki tych pseudo eksperymentów! Wymierzą kolejną karę, co sprowadza się do tortur. A może jutro albo za tydzień wszystko się powtórzy.

Dlaczego? Czemu to ja muszę tkwić w tym ciasnym słoju wypełnionym wstrętną mazią!? I dostawać baty?

W chwili, gdy do żył zaczyna wpływać ta piekąca substancja to ciało przeszywa paraliżujący ból trochę jak ten podczas skurczu. Nawet przyzwyczajenie nie daje całkowitej odporności.

Podniosłam powieki. Za szybą migotały niewyraźnie męskie sylwetki w kitlach.

Wystarczyłoby tylko rozbić szybę jednym zdecydowanym ruchem, cokolwiek, byle tylko się uwolnić. Ale… Nie daję rady. Jestem w stanie jedynie ruszyć palcami o jakieś marne milimetry. Przynajmniej zasnę i zapomnę o tym wszystkim. Nie wiem czemu, ale często odpływam. I dobrze.

~~~~~~~~~~~~---‘’’’’’’’

- Ponowny brak reakcji. – monotonnie zauważył pracownik.

- Zwiększyć dawkę. – władczo zażądał Balkov.

- Szefie, jeśli jeszcze więcej wtłoczymy  jeszcze większą porcję, to organizm na pewno nie wytrzyma takiego szoku!

- Śmiesz mnie kwestionować?! – czerwone soczewki niebezpiecznie błysnęły.

- N-nie sir…

- Więc rób, co każę!

~~~~~~~~~~~~---‘’’’’’’’

Osóbka mimowolnie zgięła się w pół. Jasne było, że organizm protestuje przeciwko takiemu traktowaniu. Ciało co chwilę zmieniało pozycję jakby wstrząsały  nim praktycznie agonalne drgawki. Gwałtowne szarpnięcia mimo wszystko nie mogły uwolnić go od bólu, dział naukowy już dawno przewidział takie wypadki i skutecznie im przeciwdziałał. Specjalna konstrukcja igieł stanowiła dobry przykład przezorności laborantów opactwa.

~~~~~~~~~~~~---‘’’’’’’’

Praktycznie czuję jak każda komórka mojego ciała pali się żywym ogniem. Najgorzej było z szyją, która chyba znów zaczęła krwawić… Dość, … dość tego cholera! Najpierw katują mnie prawie na śmierć, żeby później wpakować do tuby, zalać mazią i wtłaczać nie wiadomo co do żył!

Nie byłam zła, nawet nie wścieknięta, tylko wkurwiona! (W sumie, jedyną rzeczą, którą możemy czuć ma być złość.)

Chciałam ich zarznąć. Wszystkich po kolei jak stali w tej sali i całą resztę odpowiedzialną za zgotowanie nam piekła na ziemi!

W pewnym momencie poczułam dziwne mrowienie rozchodzące się od klatki piersiowej po czubek głowy, stopy i końce palców u rąk.

~~~~~~~~~~~~---‘’’’’’’’

- Sir, niech pan spojrzy! On…

- Widzę baranie!

Rudowłosą w tubie nagle zaczęła otaczać fioletowa poświata powiększająca się i ciemniejąca w zastraszającym tempie. Cała kadra w niemym osłupieniu oraz fascynacji zmieszanej z lękiem przyglądała się w skupieniu temu niecodziennemu zjawisku.

A tu wszystko zniknęło. Ciszę jaka zapadła w sali nie mącił nawet najmniejszy szmer. Wszyscy w stanie oszołomienia oddychali wyjątkowo bezgłośnie. Nigdy w ich dotychczasowym życiu minuta nie ciągnęła się tak długo.

Tę chwilę konsternacji przerwał nagły wybuch. Fala ciemnofioletowej energii rozpierzchła się na wszystkie strony, niszcząc szklistą tubę i rozbryzgując wszędzie zieloną maź zmieszaną z kawałkami szkła i igłami, które, przez falę uderzeniową, odczepiły się od ciała dziecka, leżącego aktualnie, niczym nieżywe, twarzą w dół na posadzce pokryte zielonym mazidłem. Gdyby nie cykliczne ruchy torsu pewnie uznano by je za martwe tak naprawdę.

Naukowcy z dobrym refleksem oraz Balkov zdążyli ukryć się za panelem sterowniczym. Inni nie mieli tyle szczęścia. Co najmniej dwóch miało osadzoną głęboko w oku igłę lub odprysk szkła. Wszyscy ranni paranoicznie wyli lub rzygali na widok krwi.

Jeden z nich klęczał zaciskając w dłoni odłamek, a drugą ręką trzymał się za gardło, z którego obficie płynęła czerwona substancja. Próby wsparcia ze strony kolegi po fachu były bezcelowe. Przebitej tętnicy nie da się tak łatwo załatać.

- Sir, proszę wezwać pomoc! – wrzasnął spanikowany, lecz nie doczekał się odpowiedzi. – S-sir…? – powoli odwrócił głowę w stronę pracodawcy.

Widział jedynie plecy swojego szefa. Całe jego ciało zaczęło się trząść, a z głębi krtani wydobywał się tłumiony chichot. Po chwili wybuchnął śmiechem zagłuszającym rozpaczliwe jęki zranionych. Odrzucił głowę do tyłu.

Jeden, przyprawiający o dreszcze, maniakalny rechot rozległ się w całym pomieszczeniu.

- Nareszcie... Nareszcie się udało! – ryknął z drapieżnym uśmiechem odsłaniającym wszystkie zęby. – Już wiem, co z nim zrobić. Hej, wy tam! – zawołał do paru ludzi przy drzwiach w szoku obserwujących skutki całego zajścia. – Weźcie to rude truchło doprowadźcie do porządku. Za 15 minut ma być na stadionie A-0! I posprzątajcie ten syf. – machnął niedbale ręką w stronę trupów, rannych, wszechobecnych wymiocin i krwi. – od razu poderwali się do pracy.

A naukowcowi zajęło chwilę, by dojść do wniosku

Że patrzy na potwora.

--------------------

Kaosu: I tym jakże optymistycznym akcentem kończymy! … Czy my w ogóle skończyliśmy coś na wesoło?

Aaron: *tuli Ari* Jeszcze tylko trochę i uciekniesz…

Shizuka: Mówiłam, że będzie gorzej. A to nie miało być dłuższe?

Ja: Trochę trudno mi akcję rozdzielić. Reszta teksu pójdzie na kolejny rozdział.

Shin: Dużo jest o gardłach i szyjach…

Ja: Ciężko znaleźć dobry synonim. I przepraszam za wszystkie powtórzenia… Chyba mam ubogie słownictwo…

Shizuka: Zawsze możesz słownik poczytać.

See ya!