Rozdział 1: Welcome in abbey

Akim

Dysk w mojej dłoni

Odgłos wystrzału odbijający się od ścian

Krew na bluzce

Ręka w czarnej rękawicy zbliżająca się do bladego gardła i…

Otworzyłam oczy.

Sen. To był tylko najzwyklejszy sen… Zamrugałam kilka razy, choć i tak nic nie widziałam. Wszechobecna ciemność dawała złudzenie nicości, w której mogłabym się unosić. Iluzję niszczyło jedynie uczucie drapiącego koca pod plecami. Czyżbym wstała przed czasem? A może jednakowoż umarłam? … Z kocem pod plecami?

Nagle dało się słyszeć potworny rumor jakby ktoś postanowił wszystkie garnki świata zrzucić akurat tutaj na kamienną podłogę. Odgłos kija jeżdżącego po prętach cel był równie nieprzyjemny. Usiadłam na łóżku. Wciąż żyję… Ciekawe jak długo jeszcze?

- Pobudka nicponie! – obok przeszedł jeden z przydupasów Borysa. – Macie stawić się na zbiórce, TERAZ! – ryknął głosem nieprzywykłym do sprzeciwu. Jak na zawołanie kilkoro strażników zaczęło otwierać klatki. Z większości wychodzili młodzi chłopcy, w tym i ja – rudy obojnak jak określił mnie Bryan. Wszyscy w słabym blasku żarówek wyglądali chorowicie  blado, niektórzy jeszcze wychudzeni z twarzami wykrzywionymi strachem lub, zwłaszcza te starsze, wcale nie okazujących czegokolwiek. Czerwone i brązowawe pasma po ranach odbijały się na starych szmatach, które kaci mieli czelność nazywać ubraniami na równi z odzieżą co po niektórych. Jak zaprogramowani kierowaliśmy się w tę samą stronę. Nikt się nie odzywał, nawet kroki na tej posadzce były zaskakująco ciche.

Weszliśmy do wielkiej jasnej sali. Za jasnej jak na kogoś, kto przed chwilą pływał w bezkresnej ciemności. Automatycznie ustawiliśmy się w szeregu od największych do najmniejszych. Nie było obok mnie Pawieła tylko ktoś mi zupełnie obcy. Iliji też nie widziałam. Ten po mojej prawej próbował przybrać tęgą minę, ale trząsł się jak osika. Pewnie nie był tu dostatecznie długo, a może był tylko miał zupełnie inny sposób na radzenie sobie z sytuacją. A po lewej jedyne co przykuwało uwagę to nienaturalnie przekrwione i wodniste oczy.

Na podest przed nami wszedł wysoki mężczyzna w ciemnym garniaku i leśno zielonym płaszczu na szerokich barach. No, nie szerszych od jego przydupasów. Fioletowe włosy nieznacznie przerzedzone wzdłuż czoła. Ale tym, co najbardziej rzucało się w oczy to para czarnych okularów z czerwonymi soczewkami. Grymas niezadowolenia rzadko schodził  z jego ust. Omiótł nas szybkim spojrzeniem pełnym niechęci.

Oto największy skurwysyn jakiego zrodziła ta skuta lodem ziemia.

Borys Balkov.

- Moi młodzi wojownicy! – zaczął swoje przemówienie – Nasz cel jest prosty. Wychowanie i przeszkolenie was wszystkich na najpotężniejszych graczy beyblade jakich ta Ziemia ma zaszczyt nosić! – pieprzenie, jedno wielkie pieprzenie. Chcą z nas, znaczy się z tych którzy przeżyją dłużej niż pół miesiąca, zrobić bezmyślne pionki. Nie ma jak wrodzona propaganda płynąca przez żyły w towarzystwie bestialstwa. – Niestety niektórzy głupcy mają czelność uciekać przed swoją wielkością! – za nim pojawił się żołnierz ciągnący jak szmacianą lalkę po podłodze … Iliję? Czyżby ten mikrus próbował uciec? No jasne… Te krzyki wczorajszej nocy, … to był on…

- Wczoraj w nocy Ilija został złapany w lesie, uciekając przed swoim wielkim przeznaczeniem! – chłopak został rzucony z łoskotem na kolana obok Balkova, wokoło zaczęły się szepty – I wszyscy dobrze wiemy, co czeka takich uciekinierów jak on! – mocno akcentując ostatnie słowo podniósł swój skórzany bicz. Znowu się zaczyna…

- Niech to będzie ostrzeżenie dla was wszystkich! – zamachnął się i uderzył odsłonięte plecy dzieciaka, uzyskując od niego donośny krzyk pełen bólu.

- Zdradziłeś Biovolt! Dlatego jesteś przeciwnikiem postępu!

Nie mógł usłyszeć jego słów, jego własny wrzask skutecznie je zagłuszał. Widać było, że po nocnych torturach tych stanowczo nie przetrzyma długo. Bat niemiłosiernie, a nawet cyklicznie haratał jego, już praktycznie całe w brudzie i krwi, plecy.

Zacisnęłam pieści, pewnie aż do zbielenia kostek. Ten widok był dla mnie bardzo znajomy, wręcz irytował.

- Nie wtrącaj się, nie chcesz mieć znowu kłopotów przez byle głupotę. Przecież to on był nieostrożny, to jego wina. – radził głosik tak zwanego rozsądku w mojej głowie – Nie wtrącaj się, nie wtrącaj, proszę, to jego wina i kara, nie wtrącaj się – kolejny przeciągły jęk, tym razem trochę cichszy. Pewnie zaczyna tracić przytomność. – Nie wtrącaj się, nie wtrącaj, nie…

Umilkło, umilkło wszystko. Bicz, głosik, szepty, krzyki. Nikt pewnie nawet nie oddychał. Niczym nie zmącona, ciężka cisza zawisła nad naszymi głowami. Nie potrafiłam wyjaśnić jakim cudem nagle znalazłam się między katem, a zakatowanym. Jedyne czego byłam pewna to piekące ręka i tak znajomy skórzany bat owinięty wokół lewego przedramienia.

Balkov warknął gardłowo, a jego grymas stał się niemal upiorny.

- Wytłumacz się Irvinov! – krzyknął przełamując ciszę. Echo niosło się po ścianach albo tylko mi się zdawało.

Grzywka spadła mi na oczy, gdy tak stałam z pochyloną, ale bynajmniej nie z uległości, głową. Ten szalony skurwysyn odebrał mi wszystko. Nawet nazwisko nie jest moje, bo skoro wszyscy członkowie rodziny nagle zniknęli z powierzchni ziemi to pojawienie się szczyla z takowym wywołałoby niemałe poruszenie. Więc co najlepiej zrobić? Wszystko zmienić. Łącznie z płcią, ale to już poza wiedzą tłumu.

- Skoro nie chcesz, żeby poniósł karę… To ty zrobisz to za niego! – ryknął, a bicz odwiną się z przedramienia i odnajdywał coraz to inne miejsca na ciele, gdzie boli. Zacisnęłam mocniej zęby. Nie dam sadystycznej gnidzie satysfakcji.

W pewnym momencie ścięło mnie z nóg i runęłam na podłogę zdzierając odrobinę skóry z kolan. Nie wytrzymam … cholera… Brak śniadania jednak robi swoje. A Balkovowi jedno trzeba przyznać, lekkiej ręki to on nie ma.

Nieoczekiwanie zaprzestał… Ale zaczął mnie taszczyć nie wiadomo gdzie…

No tak… Dla takich jak ja…

- Zacznijcie trening! A wy idziecie ze mną! – zarządził.

Publiczne katowanie to rzadki przywilej.

- chwilę później –

Resztka oddechu opuściła płuca, gdy gruchnęłam o twardy kamień. Nie mając oparcia w nogach osunęłam się na podłogę.

- Naprawdę sądzisz, że twoja ingerencja w czymkolwiek mu pomoże?! – kopnął mnie w brzuch, poczułam gorzki smak żółci zmieszany z metalicznym posmakiem krwi w ustach – Że naprawdę masz jakiekolwiek prawo do ingerencji?! – chwycił mnie za gardło i przyszpilił do ściany na wysokości jego czerwonych soczewek. – Uczucia, emocje to przeszkody!  Oznaki słabości, a my słabości nie tolerujemy! ... Ileż razy można powtarzać to samo… Tobie i całej reszcie tych bachorów!? – zderzyłam się ze ścianą po drugiej stronie. Ktoś pomógł mi wstać.

- Wszyscy tam byliście… - zwrócił się do chłopaków, którzy stali cicho na uboczu – I żaden z was go nie powstrzymał, dlaczego?!

Nikt nie miał siły, ani odwagi spojrzeć na tego człowieka, nie … bestię.

- Ivanov! – Zaczął tracić resztki cierpliwości.

- P-panie skąd mogliśmy wiedzieć, że on…

- Milczeć! – przerwał mu Balkov, pewnie z niemałą chęcią zmiecenia na proch wszystkich wokół. – Wymówki, zawsze macie jakieś banalne wymówki na wszystko, co się dzieje!

- Upewnimy się, że nie będzie już próbował takich rzeczy sir. – pospiesznie wtrącił Kuzniecov.

- Na to liczę. – mruknął – Petrov.

- Słucham sir.

- Weź to truchło i opatrz. Reszta niech wraca do treningu. A właśnie… Mając na uwadze, że Ilija, nawet z heroiczną pomocą Irvinova,  raczej nie przeżyje do jutra, a tobie i Papovowi brakuje jednej osoby to Akim zostaje przydzielony do was. Zrozumiano?

- Tak sir.

Odgłos ciężkich buciorów na posadzce coraz bardziej się oddalał, gdy Siergiej niósł mnie w przeciwną stronę.

- Głupia. – ganił mnie niczym piastunka małego grzdyla – Na co ci to było?

Co mam powiedzieć? Że na co mi to było? Nie wiem psiakrew. Może uznałam, że już dawno nie dostałam w pysk ani opieprzu od Balkova i trzeba nadrobić zaległości. Może zatęskniłam za karcerem i spacerami po śniegu na bosaka. Może chciałam zrobić na złość mojemu rozsądkowi i całemu systemowi karnemu opactwa pokazać, że mam go głęboko w poważaniu. Może odezwała się resztka tej całej ludzkiej przyzwoitości, której już praktycznie nikt nie słucha. A może zgłupiałam do reszty. 

Nie wiem!

Ale zamiast całego monologu miałam jedynie siłę wypluć resztę krwi z ust na ten syf zwany podłogą.

Głośniej niż zazwyczaj wypuścił powietrze z nosa.

- To wiele wyjaśnia. – a idź ty ze swoimi domysłami.

~~~~~~~~~~~~~~~~~-----------------------------------~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Trzecia osoba

Bryan, a raczej Borys Kuzniecov, choć to drugie imię aktualnie mało mu odpowiadało, musiał przyznać, że dzięki aferze z rudym obojnakiem przynajmniej dzisiaj skrócił sobie trening, no i coś się ciekawego działo.

Nie to, żeby życzył Akimowi szybkiej śmierci, choć uważał, że to byłoby dla niego najprostsze wyjście, ale też nie miał w planach cięgiem mu pomagać. To Petrov pierwszy obrał sobie za cel krycie rudzielca. Pewnie wciąż nie mógł sobie wybaczyć tej całej akcji z Natashą. A z jakiegoś niezrozumiałego dla niego powodu reszta też się w to włączyła, w mniejszym lub większym stopniu.

- Kuzniecov. – mruknął jakiś głos z tyłu. Spojrzał przez ramię dobrze wiedząc, że za nim stoi największa nadzieja Biovoltu, wnuk Voltaira i tak dalej.

- Wróciłeś? Tak szybko? – ironiczny uśmieszek wpełzł na jego wargi. – Tak bardzo za nami tęskniłeś Kai?

- Hn. – mruknął pod nosem. – Co z rudzielcem?

- Aż tak cię on-a interesuje? – podszedł do niższego chłopaka z nonszalancko wbitymi rękami w kieszeniach – Nie chce niczego sugerować Hiwatari, ale twoja troska – tu znacząco zaakcentował słowo – może zostać źle odebrana przez  innych… A wiesz, że plotki rozchodzą się naprawdę szybko. – przerwał patrząc z góry na Kaia, wciąż wyszczerzając się wrednie.

- Hn, cokolwiek. – wyminął go i poszedł dalej obskurnym korytarzem. Nie miał zamiaru przejmować się irracjonalnymi niuansami.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~-------------------------------------------------------------------~~~~~~~~~~~~~

Jedynym, co było słychać w celi było bardzo dystyngowane siorbanie Iana i w końcu chrobot łyżki o miskę, w której pływało coś, co od biedy można było uznać za twór gulaszo podobny. Siergiej swoje już dawno zjadł i tylko jeden talerz pozostał pełny. Irvinov leżał owinięty bandażami plackiem na pryczy próbując nie oddychać za głęboko przez tępy ból w klatce piersiowej. Jeść też za szybko nie mógł, bo praktycznie każdy kęs lądował na podłodze w asyście żółci. W końcu stanęło na tym, że jeszcze z jedzeniem jeszcze chwilę się poczeka.

- Ja cię serio nie rozumiem rudzielcu. – zaczął Papov odkładając michę – Żeby dać się złoić za dzieciaka, który i tak pewnie wyciągnie niedługo kopyta. Co cię naszło?

- Gł … głupota, myślę… - Akim przewrócił … przewróciła oczami. – Mógłby sobie darować. – przemknęło jej przez myśl.

- Stara się zrozumieć twoje motywy. Ja w sumie też. – w czaszce rudej rozległ się głos Hydry, smoczej bestii z dysku.

- Bo jeszcze ty się nie wypowiedziałaś.

- Masz rację. A przyszło ci na myśl, co mogło się jeszcze stać?

- Hmm?

- Mogłaś tam zginąć. Albo zostać odkrytą!

- Teraz już przynajmniej wiadomo, co uważasz za sprawę nadrzędną.

- Chyba sama nie sądzisz, że wolałabyś jeszcze gorsze traktowanie ze strony tego monstrum ze względu na płeć.

- Może… Ale teraz daj mi spać.

Mogła przysiąść, że smoczyca westchnęła przeciągle.

- Tak… Idź spać dziecino. Nie wiadomo, co jutro przyniesie.

I znowu

Ciemność

-------------------------- 

Ja: No to pierwszy rozdział mamy odtrąbiony.

Kaosu: Pierwszy, a już ktoś obrywa.

Aaron: A czegoś się spodziewał po opactwie?

Ja: Mam takie pytanko do czytelników, wolicie żeby rozdzielać akapity jak przy prologu czy wszystko takim ciurkiem jak to powyżej?

Hiromi:  Na papierze to się dłuższe wydawało.

Kaosu: Oj tam wina czcionki. ^^ 
See ya!